Piramidy i inne kamienne konstrukcje są charakterystyczne dla Mezoameryki, regionu rozciągającego się od środkowego Meksyku na północy po Honduras i Salwador na południu. W Ameryce Północnej nie ma piramid, poza tym regionem, ale są ziemne kopce. Cahokia w Illinois uważana jest za największą i najbardziej złożoną osadę prekolumbijską w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych i Kanadzie i zawiera największy prehistoryczny kopiec.
Kultura Missisipi wzniosła wiele osad wzdłuż rzeki Missisipi. Cahokia uważana jest za największą. Pochodzi ona z 700 rne. Szacuje się, że w szczytowym okresie około 1050 r. mieszkało tu od 10 do 20 000 osób. Cahokia była siedzibą głównego wodza, miejscem obrzędowym i handlowym. Sercem społeczności była Grand Plaza czyli wieki plac. Było to miejsce publicznych zgromadzeń, gdzie lider mógł przemawiać do mas z największego kopca. Szczyt kopca Mnichów (Monks Mound) był miejscem, z którego najważniejszy wódz rządził Cahokią i okolicą. Grand Plaza jako miejsce święte otoczone było drewnianym murem. Wewnątrz mieszkały elity, na zewnątrz reszta mieszkańców. Około 1400 Cahokia została porzucona.
W pobliżu kopców znajduje się rekonstrukcja budowli pierwotnie powstałej około 1150 roku. Cahokia Woodhenge to duży okrąg na zachód od Kopca Mnichów, który zawiera 48 słupów z czerwonego cedru. Był to lokalny kalendarz, który wyznaczał pory roku. Wschodzące słońce zgodnie z linią wybranych słupów pozwalało obserwować przesilenia zimowe i letnie. Podczas wiosennych i jesiennych równonocy słońce wyłaniające się z Kopca Mnichów miało wywołać wrażenie łączności między słońcem a wodzem, który rządził z samej góry ziemnego kopca.
