W Polsce jest wiele kopców. Współcześnie usypywano je ku czci osób zasłużonych lub dla upamiętnienia wydarzeń historycznych. Jednak budowa kopców to tradycja sięgająca czasów przedchrześcijańskich w Polsce. Kraków jest wyjątkowy, znajdują się tam najstarsze i najbardziej wyjąkowe kopce.
Kopiec Piłsudskiego stoi w najwyższym punkcie Krakowa. Jego budowę rozpoczęto jeszcze przed śmiercią Marszałka w 1935 roku. W sypaniu uczestniczył cały naród polski. W okresie powojennym kopiec był niewygodny dla komunistycznych władz PRL. Nie miał nazwy na oficjalnych mapach. Był to po prostu „punkt widokowy”. Wokół kopca posadzono drzewa, aby usunąć go z krajobrazu miasta.
Kopiec Wandy powstał prawdopodobnie około VII-VIII wieku. Badania archeologiczne nie potwierdziły jednak dokładnego wieku kopca ani jego przeznaczenia. Drugim prehistorycznym kopcem w Krakowie jest Kopiec Krakusa. Lokalizacja tych dwóch kopców wydaje się być nieprzypadkowa. Stojąc na Kopcu Krakusa 2 maja lub 10 sierpnia zobaczymy wschód słońca nad Kopcem Wandy. Są to przybliżone daty celtyckich świąt wyznaczających początek lata i jesieni. Stojąc na Kopcu Wandy 6 lutego lub 4 listopada możemy zobaczyć zachód słońca dokładnie nad Kopcem Krakusa. Są to daty związane z początkiem wiosny i zimy. Podobnie jak inne starożytne budowle, takie jak Stonehenge, Kopce Wandy i Krakusa zostały prawdopodobnie zbudowane w celu wyznaczania zmian pór roku.
