Królestwo Majów okresu klasycznego rozwijało się od V wieku naszej ery. Jego wpływ sięgał daleko poza dolinę, gdzie stało miasto. Copán (dzisiaj Honduras) rządziło wieloma innymi miastami-państwami w południowym obszarze Majów do 738 r. W tym czasie poniosło ono katastrofalną klęskę. Jeden z największych królów w historii Copán został schwytany i stracony przez swego byłego wasala z Quiriguá.
Założenie miasta i rządzące tu dynastie związane były z Tikal, największym i najbardziej wpływowym ze wszystkich miast-państw Majów. Przez wieki królestwo Copan pozostawało w sojuszu z Tikal, ale było też pod silnym wpływem odległego Teotihuacan. W szczytowym okresie swojej potęgi w późnym okresie klasycznym, Copán liczyło co najmniej 20 000 mieszkańców. Po klęsce z rąk Quiriguá, Copan powoli podupadło, aż do całkowitego opuszczenia miasta po roku 900.
Stele z Copán dorównują tym z Quiriguá. Mają one obszerne inskrypcje i rzeźby. Każda stela ma swój ołtarz, który jest związany z ceremoniami upuszczania krwi, bądź składania ofiar ludzkich. Stele wznoszone były, aby gloryfikować władców i ich osiągnięcia. Są to pomniki upamiętniające ważne wydarzenia historyczne. Nasza wiedza o historii Majów opiera się głównie na inskrypcjach na stelach..
Schody hieroglificzne mają 62 stopnie, a co 12 stopień umiejscowiona jest duża rzeźbiona postać. Postacie te reprezentują ważnych władców. Schody zawierają 2200 glifów, które tworzą najdłuższy znany tekst hieroglificzny Majów. Jest to zapis historii królów Copán, wymieniający imiona władców, ich daty urodzin i śmierci. Zapisane są tam również najważniejsze wydarzenia ich rządów.
W archeologii Majów termin akropol używany jest do opisania centralnego kompleksu nakładających się struktur. Zawsze jest to centralna część miasta Majów, w której znajdują się główne piramidy i inne ważne budowle religijne. Akropol w Copán, który znamy dzisiaj, nie jest kompletny. Po opuszczeniu miasta około 900 r.n.e. rzeka Copán stopniowo zmieniła swój bieg, wymywając dużą część akropolu i stojące tam budowle. Erozja stworzyła klif o wysokości 300 metrów. W latach 30-tych XX wieku Carnegie Institution of Washington przekierowała rzekę, tak aby ocalić stanowisko archeologiczne przed dalszym zniszczeniem.
