Miasto to wyznaczało najbardziej wysunięty na południe obszar zamieszkany przez Majów i jednocześnie skrajne południe mezoamerykańskiego regionu kulturowego. San Andrés znajdowało się na granicy z obszarem kultur Istmo-Kolumbijskich, który rozciąga się stąd na południe przez przesmyk Ameryki Centralnej aż do północnej Kolumbii.
Małe stanowisko archeologiczne w Salwadorze miało jak na razie bardzo ograniczone badania. Wiadomo jest tylko, że rozwój miasta rozpoczął się około 900 roku p.n.e. i został przerwany przez wybuch wulkanu w roku 250. Miasto ponownie prosperowało między 600 a 900 rokiem naszej ery. W tym czasie San Andrés było lokalną stolicą z populacją prawdopodobnie 12 tys. mieszkańców. Miasto to utrzymywało kontakty handlowe z innymi ważnymi ośrodkami władzy Majów, takimi jak Tikal czy Caracol, ale najsilniejsze powiązania istniały z Copán.
Tylko dwie piramidy i jeden taras ceremonialny w San Andrés zostały częściowo zrekonstruowane. Trzeba użyć wyobraźni, żeby zobaczyć rozległy obszar starego miasta. Obecne dowody archeologiczne wskazują, że centrum ceremonialne miasta miało duży akropol (część dostępną wyłącznie dla klasy wyższej) i było podzielone na dwie oddzielne siedziby władzy. Wszystkie główne budowle ceremonialne otoczone były dzielnicą mieszkalną.
