Świątynia Borobudur na wyspie Jawa w Indonezji powstała w IX wieku, lecz była opuszczona i zapomniana przez wiele stuleci. Jej odkrycie dla współczesnego świata nastąpiło na początku XIX w. Ta niezwykle duża kamienna struktura jest największą świątynią buddyjską na świecie. Borobudur wyraźnie wyróżnia się wśród innych tego typu budowli. Świątynia ta nie ma tradycyjnego budynku czy kaplicy wykorzystywanej w celach kultowych. Ten ogromny, całkowicie otwarty obiekt zaprojektowany został tak, aby wyrazić Buddyjską drogę osiągnięcia ostatecznego wyzwolenia - nirwany. Świątynia składa się z dwóch grup tarasów połączonych stromymi schodami. Niższe cztery to jakby wielka księga w formie płaskorzeźb opowiadających o życiu Buddy i jego drodze do osiągnięcia oświecenia. Cztery górne tarasy nie zawierają relifów ani zdobień. Ściany są idealnie gładkie. Znajdują się tutaj jedynie ażurowe stupy kryjące w sobie siedzące posągi Buddy. Te okrągłe tarasy nie mają swego początku ani końca. Spacerowanie tam to niczym podróż w stan medytacji. Powtarzalność i perfekcyjna symetria dają poczucie rozumienia nieskończoności. Największa, centralna stupa będąca zwięczeniem całej konstrukcji jest jednocześnie reprezentacją nirwany.
Istnieją jeszcze dwie inne, mniejsze świątynie buddyjskie (candi) w tym rejonie. Candi Mendut i Candi Pawon leżą w prostej linii z Borobudur. Wszystkie one są blisko ze sobą powiązane, cechuje je doskonała symetria i harmonia projektów architektonicznych.
Candi Pawon jest najmniejszą z trzech świątyń. Jest to obiekt o podstawie kwadratu. Mały taras otacza budynek świątyni. Wnętrze budowli pozostaje dziś całkowicie puste.
Candi Mendut jest prawdopodobnie najstarszą z trzech świątyń. Pierwotnie miała ona dwa połączone ze sobą pomieszczenia wewnątrz budynku, ale dzisiaj istnieje tylko jedno. We wnętrzu wysokiej komnaty umieszczone są trzy posągi bodhisattwów (bóstw buddyjskich).
