Po odwiedzeniu wielu fortyfikacji na Karaibach i w Ameryce Centralnej uznaliśmy, że forteca Brimstone Hill na Saint Kitts jest jedną najlepiej zachowanych i największych w tym rejonie. Jest to przykład brytyjskiej inżynierii wojskowej z XVII i XVIII wieku. Budowa rozpoczęła się w 1690 roku i opierała się głównie na afrykańskich niewolnikach pożyczanych przez właścicieli plantacji. Udostępnianie niewolników nie było popularne wśród ich właścicieli, dlatego też w okresie późniejszym niewolnicy w Brimstone Hill byli własnością i byli utrzymywani przez koronę brytyjską. Niewolnicy pracowali przy budowie, świadczyli usługi takie jak pranie raz na sześć tygodni lub byli sługami oficerów.
Życie Brytyjczyków z garnizonu w Brimstone Hill było ciężkie. Gorący klimat, wiele chorób trudnych do leczenia, takich jak żółta febra i malaria, dur brzuszny, zatrucie rumem zbierały żniwo. Aby utrzymać dyscyplinę wśród żołnierzy, kary za przestępstwa było surowe. Więzienie było jej najlżejszą formą. Inne kary obejmowały „drewnianego konia”, gdzie siedzenie powodowało silny ból lub wir, czyli wirującą klatkę, której szybkie obroty powodowały gwałtowne choroby fizyczne.
Brimstone Hill było miejscem zaciętych walk. W 1690 roku Brytyjczycy zdobyli wzgórze z rąk Francuzów. W 1782 roku 8000 żołnierzy francuskich oblegało fortecę. Przez prawie miesiąc 1000 żołnierzy brytyjskich, lokalnej milicji i zbiegłych niewolników walczyło, zanim się poddali. Francuzi pozostali w Brimstone Hill tylko przez rok, ponieważ na mocy pokoju paryskiego z 1783 roku Korona Francuska zwróciła Wielkiej Brytanii wiele wysp karaibskich, w tym Saint Kitts i Nevis.
